Uprawianie sportów dla niepełnosprawnych zrodziło się z konieczności, wkrótce jednak okazało się, że Andrea dominuje zarówno w letnich, jak i zimowych dyscyplinach. Swoją przygodę rozpoczęła od koszykówki na wózkach, ale szybko poszerzyła swoje zainteresowania o biegi narciarskie, biathlon, wyścigi na wózkach inwalidzkich i rowerach z napędem ręcznym.

Do dziś Andrea zdobyła 37 złotych medali i jest 27-krotną mistrzynią w para-kolarstwie, biathlonie i biegach narciarskich.

„Poświęcenie i wysiłek, którego wymaga [zdobycie medalu paraolimpijskiego], są wprost niewiarygodne, jesteśmy bardzo dumni, mogąc być niewielką częścią zespołu Andrei”
– mówi inżynier Toyota TMG.

Toyota, zainspirowana niewiarygodną determinacją Andrei w dążeniu do celu, w 2012 roku nawiązała z nią współpracę. Wspólnie opracowaliśmy karbonowe rozwiązania dla roweru i sań, dzięki którym Andrea mogła zaprezentować wszystkie swoje możliwości podczas Igrzysk Paraolimpijskich.

Lauren urodziła się bez lewego ramienia poniżej łokcia oraz bez obu nóg poniżej kolan, ale nawet to nie powstrzymało jej od uprawiania sportu. Razem ze swoim ojcem, zapalonym narciarzem, zaczęła odwiedzać stoki, stopniowo zmieniając weekendową rozrywkę w pasję. W wieku 14 lat, po przezwyciężeniu wielu wyzwań i niepowodzeń, udało jej się dołączyć do para-alpejskiej drużyny Alberta.

„Gdy zaczynałam startować w zawodach, wydawało mi się, że znalezienie się na pierwszym miejscu na podium jest niemożliwe. Lata treningów i ciężkiej pracy, a także wspaniała drużyna, która zawsze mnie wspierała, sprawiły, że nie tylko zmieniłam to nastawienie, lecz również zdobyłam 10 paraolimpijskich medali.”

Lauren w dalszym ciągu stawia przed sobą wydawałoby się niemożliwe do osiągnięcia cele, ujarzmiając jeden stok po drugim. Za sprawą swoich występów z kanadyjską drużyną narciarską Lauren stała się jedną z najbardziej utytułowanych narciarek para-alpejskich na świecie, zdobywając dla reprezentacji Kanady 10 medali – 8 złotych, 1 srebrny i 1 brązowy (ten ostatni podczas Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich w Salt Lake City w 2002 roku).

Gdy ogłaszała swoje odejście z narciarstwa w 2010 roku, powiedziała, że chce zostać zapamiętana jako zawodniczka, który walczyła z przeciwnościami i pokonała je, żeby osiągnąć sukces.

W wieku 23 lat cierpiący na reumatoidalne zapalenie stawów w obu nogach Han postanowił wejść na górę o wysokości 1708 metrów. Gdy po 17 godzinach wspinaczki dotarł na szczyt, obiecał sobie, że teraz wszystkie ograniczenia będzie zamieniał w możliwości.

Siedem lat później, gdy z powodu zapalenia kości i szpiku amputowano mu lewą nogę, przypomniał sobie obietnicę złożoną na górze i postanowił spełnić marzenie i zostać światowej sławy sportowcem.

„To bardzo trudne… wyznaczyć cel, przygotowywać się do jego osiągnięcia, wkładając w to wiele wysiłku. Ale to właśnie wtedy czuję, że żyję i jestem szczęśliwy, że mogę grać w hokeja”.

Han startował w trójboju siłowym, koszykówce i rugby na wózkach inwalidzkich (na poziomie krajowym w Republice Korei), ale to hokej sprawił, że odnalazł swoje powołanie. Kilka lat później, podczas Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich w Vancouver w 2012 roku Han stał się paraolimpijską supergwiazdą. Podczas Zimowych Igrzysk Paraolimpijskich w Południowej Korei w 2018 roku Han ma szansę napisać kolejny rozdział w historii swoich sukcesów, będzie bowiem rywalizował na swoim terenie.

Zaraz po tym, jak Michael nauczył się chodzić, zaczął również biegać. Wraz z rodziną – zapalonymi narciarzami – regularnie odwiedzał stoki wokół Canberry, gdzie uzależnił się od szybkich zjazdów.

W wieku 9 lat zdiagnozowano u niego raka kości i amputowano nogę ponad kolanem. Po kilku ciężkich latach rehabilitacji i nauki chodzenia na jednej nodze 11-letni Michael był gotowy, by ponownie odkrywać granice swoich możliwości w sporcie.

Za sprawą wielu poświęceń i nieustających treningów Michael stał się jednym z najbardziej utytułowanych australijskich sportowców paraolimpijskich. Swoich sił próbował nie tylko w sportach zimowych, ale także w atletyce, jeździe na rowerze górskim i w para-triatlonie. „Nie lubię postrzegać rzeczy jako niemożliwych do osiągnięcia. Dla mnie życie to przekraczanie własnych ograniczeń, sprawdzanie, co jeszcze mogę zrobić”.

Toyota, zainspirowana historią Michaela, w 2002 roku rozpoczęła współpracę ze sportowcem, a w 2007 roku Michael Milton stał się oficjalnym ambasadorem marki. Jesteśmy szczęśliwi, że możemy wspierać go, obserwując, jakie jeszcze marzenia uda mu się zrealizować.

W 2015 roku, po czterech lata życia jako uchodźca w Turcji, syryjski pływak Rami Anis zdecydował się na podróż w głąb Europy, aby zrealizować swoje marzenie o olimpiadzie. Na pokładzie małego dmuchanego pontonu pokonał Morze Śródziemne i dotarł do jednej z greckich wysp. Stamtąd Rami ruszył w dalszą podróż, aby wreszcie zatrzymać się w Belgii, gdzie otrzymał azyl.

Nareszcie jego marzenia były w zasięgu ręki. W 2016 roku syryjski pływak w towarzystwie dziesięciu innych sportowców dumnie przemaszerował z flagą olimpijskiej reprezentacji uchodźców podczas ceremonii otwarcia Letnich Igrzysk Olimpijskich w Brazylii. Rami ukończył 100 metrów stylem dowolnym w czasie 54,25 s, ustanawiając swój rekord życiowy.

„Moje przesłanie dla uchodźców brzmi tak: nawet jeśli twoje życie jest ciężkie, warto zawsze walczyć o swoje marzenia”.

Rami realizuje marzenia, niosąc swoją postawą nadzieję milionom ludzi dotkniętym głodem i wojną na całym świecie.

Tyrone zawsze marzył o tym, żeby zostać sportowcem. Interesował się zwłaszcza krykietem. Trenował go przez 14 lat, zanim zrozumiał, że z powodu swojej niepełnosprawności nigdy nie będzie reprezentował Południowej Afryki w tym sporcie. Z biegiem lat coraz bardziej się przyzwyczajał zarówno do swojej protezy, jak i myśli, że olimpijskie sukcesy są poza jego zasięgiem. Pomimo tego każdą wolną chwilę po pracy w Toyocie przeznaczał na uprawianie sportu z przyjaciółmi.

Marzenia o sportowych sukcesach ożyły ponownie w 2008 roku, gdy Tyrone trafił w telewizji na transmisję z Igrzysk Paraolimpijskich w Pekinie. Zobaczył tam podobnie do niego zbudowanych sportowców, którzy walczyli na międzynarodowej arenie. Wiedział już, jakie jest jego powołanie.

Osiem lat później podczas Igrzysk Paraolimpijskich w Rio świat dowiedział się, kim jest Tyrone Pillay, gdy ten zdobył brązowy medal w pchnięciu kulą dla reprezentacji RPA.

Brad Snyder największą wolność odnajduje w wodzie. To nie przypadek – pochodzący z Florydy sportowiec pływać nauczył się jeszcze jako niemowlak, a od 11. roku życia regularnie startował w zawodach pływackich. Nieco później Brad stał się kapitanem drużyny pływackiej Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych.

„W pierwszych tygodniach po wypadku życie z trwałym uszkodzeniem wzroku, życie po ciemku wydawało się czymś niewykonalnym… ale odkryłem, że pomimo tego, że nie mogę zobaczyć świata, wciąż mogę zrobić mnóstwo rzeczy”.

Po powrocie z Afganistanu Brad musiał nauczyć się odnajdywać drogę w ciemnościach. Jego rodzina wspierała go na każdym kroku, umożliwiając byłemu żołnierzowi wykonanie najprostszych czynności, takich jak jedzenie, ubieranie się czy korzystanie z łazienki.

Parę miesięcy po wypadku Brad postanowił wrócić do wody, gdzie tak dobrze się czuł, a dokładnie w rocznicę utraty wzroku stanął na paraolimpijskim podium, zdobywając złoty medal dla reprezentacji USA w pływaniu. Obecny rekord świata w pływaniu na 100 metrów stylem dowolnym należy właśnie do Brada.

Dziś Brad ma kolejne marzenie: chce zacząć trenować kolejną dyscyplinę sportową i wystartować w para-triatlonie na Igrzyskach w Tokio w 2020 roku.

Gdy Lucy przeniosła się ze swojego rodzinnego miasta Enugu do ośrodka dla ludzi z niepełnosprawnościami, odkryła wiele nowych dziedzin życia, w tym także sport. Szczególnie przypadło jej do gustów podnoszenie ciężarów – dyscyplina, w której mogła współzawodniczyć także na wózku inwalidzkim.

Niedługo przed Igrzyskami Paraolimpijskimi w Sydney w 2000 roku Lucy rozpoczęła intensywne treningi. W tym samym roku w swoich pierwszych zawodach wywalczyła srebrny medal dla reprezentacji Nigerii. Kilka lat później w Atenach dwukrotnie pobiła rekord świata w podnoszeniu ciężarów, ostatecznie sięgając po paraolimpijskie złoto.

W 2016 roku o Lucy znów zrobiło się głośno – zawodniczka ustanowiła trzy rekordy świata i wywalczyła trzeci złoty medal.

Siostry Luik zainteresowały się bieganiem późno, bo dopiero w wieku 24 lat. Liina jako pierwsza zaczęła uprawiać ten sport i zaraziła swoją pasją siostry. To była miłość od pierwszego wejrzenia, bo – jak same twierdzą – „ruch oznacza dla nas wolność”. Zdrowa doza rywalizacji pozwoliła wyznaczyć siostrom z pozoru nieosiągalny cel – wspólny start na Igrzyskach Olimpijskich. Liina Luik zawsze powtarzała:

„Nawet jeśli nie jesteś już najmłodsza, wciąż możesz wziąć udział w Olimpiadzie”.

Po miesiącach morderczych treningów siostry Luik zakwalifikowały się na Igrzyska Olimpijskie do Rio w 2016 roku, stając się pierwszymi i jedynymi trojaczkami, które wystartowały wspólnie. Po biegu zmęczone i szczęśliwe siostry Lily, Liina i Leila chwyciły się za ręce, dumne ze swojego niezwykłego osiągnięcia.

Shane zaczęła trenować pływanie po tym, jak jej rodzina przeprowadziła się z Fidżi z powrotem do Australii. Już w szkole podstawowej zaprezentowała swoje talenty w licznych zawodach, a gdy skończyła 15 lat, zadebiutowała na Igrzyskach Olimpijskich.

W 1972 roku Shane zdominowała zawody w Monachium, zdobywając 5 medali – 3 złote, 1 srebrny i 1 brązowy. Ustanowiła rekordy świata na 100, 200, 400, 800 i 1500 metrów stylem dowolnym, a także w indywidualnej konkurencji na 200 metrów stylem zmiennym.

Po swoich występach na igrzyskach w Monachium Shane znalazła się na pierwszych stronach gazet. Młoda gwiazda nie była w stanie udźwignąć ciężaru sławy i zrezygnowała z pływania na rzecz eksplorowania dzikiego oceanu, który pamiętała z dzieciństwa. Dopiero dwie dekady później Shane wróciła na basen, ustanawiając kolejne rekordy.

Dziś jest założycielką i koordynatorką Shane Gould Swimming Project – organizacji non-profit szkolącej młodych pływaków i pływaczki. Teren działania organizacji to Fidżi, Szwecja oraz społeczności aborygeńskie w Australii.